Zeg me, dat het niet waar is….

De huisartsendienst belt mij in de auto. Of ik naar een mevrouw in de wijk kan,
50 jaar, hersentumor, terminaal stadium, incontinentiemateriaal meenemen en
bestelde medicijnen geven.
Twee uur later sta ik op de stoep, een jonge vrouw doet open.
We praten even in de gang, haar moeder is gevallen toen ze naar het toilet wilde.
De dokter is geweest, haar moeder krijgt andere medicijnen en dan gaat het vast
weer goed.
Mevrouw ligt in bed, ze kan nog nauwelijks overeind komen.
Ik vraag wat ik voor haar kan beteken en vertel dat ik incontinentiebroekjes
heb meegenomen, zodat ze niet meer op de po of het toilet hoeft.
Haar dochter hoort ons gesprek aan.
Opeens klinkt haar stem heel erg boos door de kamer:Jij doet net als die arts,
mama gaat niet dood jullie zorgen ervoor dat ze niet meer vecht…en boos loopt
ze de kamer uit naar boven.
Haar moeder huilt en vertelt dat ze voelt dat ze niet lang meer te leven heeft
en dat het niet lukt om er met haar dochter over te praten.
Ze hoopt dat ik een opening vindt.

Als ik boven kom staat ze de was op te vouwen.
Ik vraag of ik mag helpen.
Ze laat het toe en ze zegt, dat ze wel weet dat zij en haar moeder elkaar voor
de gek houden, maar wat moet je dan accepteren dat ze doodgaat…
De tranen staan in mijn ogen, als ik twee pratende huilende vrouwen
achterlaat.

Ruim een week later haalt ze haar moeders huis leeg.
Alles wat ze nog wilde zeggen is gezegd.