Verliezen

Op weg in de auto naar mijn nacht-
dienst terminale zorg, staat de radio
aan. Men raakt niet uitgepraat over
het verlies van het Nederlands voetbal
elftal tegen Portugal. Verloren, ver-
wachtingen niet waargemaakt, grote
woorden, kleine woorden en hier en
daar dikke tranen. Als ik uit de auto
stap en het huis binnenloop is er
sprake van een heel ander verlies.
Als je degene, die je zo lief is, met wie
je meer dan zestig jaar lief en leed hebt
gedeeld, gaat verliezen, is er zoveel
verdriet. En toch wil je niet, dat ze meer
blijft leven, dat ze moet lijden, dat wil
je niet. Een telefoongesprek, in je stem
klinkt verdriet. De gesprekken met de
psycholoog, die maar praat over vooruit-
kijken, niet achteromkijken helpen nog
niet echt.
Je weet wel dat je blij moet zijn, dat je
nog leeft, dat de chirurg een knap
staaltje werk heeft verricht. Maar daar-
naast is er ook heel veel verdriet, om
alles wat zo gewoon leek en wat je nu
niet meer kunt. Verliezen…er is zoveel
te winnen, maar vooral ook te verliezen.
Misschien mag je jezelf wel een win-
naar noemen, als je jouw verlies onder
ogen durft te zien, de pijn van het ver-
lies durft te dragen, om van daaruit je
levensdraad weer op te pakken!