Rouw

Verstandelijk heb ik alles geloof ik wel
een plekje gegeven. “Het is goed zo.”,
zeg ik dan. Je had de leeftijd om het boek
te sluiten. Ik wilde niet dat je nog meer
zou moeten lijden.
En toch … soms valt de rouw zo rauw op
mijn dak. Voel ik tranen prikken achter
mij ogen. Moet ik wel drie keer slikken ….
voor ik iets zeggen kan.
Het is goed zo.
En toch kan ik je heel erg missen.
Ook al is mijn hart gevuld met talloze
herinneringen. Sta je op duizenden foto’s,
meters film. Wat je voor mij betekent,
voel ik nog meer. Nu jij er niet meer
bent.