Circusolifanten

Tijdens een cursus hoorde ik van mijn
docent het prachtige verhaal van de
circusolifanten.
Als klein jongetje ging mijn docent graag
naar het circus. Op een dag mocht hij zijn
lievelingsdieren de olifanten brood gaan
geven, samen met de dompteur buiten op
het circusterrein. Hij zag de grote beesten,
die met een ketting aan een klein paaltje
stonden. Hij snapte er niets van, een
olifant was toch heel sterk en slim, hoe
kon het dat die olifant niet het paaltje uit
de grond trok en aan de wandel ging?
De dompteur loste zijn raadsel op en
vertelde, dat toen de olifanten nog heel
klein waren ze ook al aan het paaltje vast
zaten met een ketting. Ze trokken aan de
ketting, maar het lukte ze niet om los te
komen. Nu ze groot en sterk geworden
waren trokken ze niet meer aan de
ketting in de veronderstelling, dat ze
toch niet los konden komen…

Ik denk aan mijn eigen circus, mijn leven
en aan alle olifanten groot en klein, die
daarbij horen. Sommige zitten nog aan
de ketting anderen lopen al lekker vrij
rond, maar ze horen nog wel bij mij.
Regelmatig laat ik weer een olifantje los
en soms blijkt er zomaar opeens toch
weer eentje vast te staan, waarvan
ik dacht dat ik hem had losgelaten.
Vooral die hele grote ‘moeten olifant’
wil liever niet vrij zijn, die voelt zich zo
veilig en vertrouwd aan mijn ketting.
Elke dag probeer ik de ketting een beetje
losser te maken.
Zo blijf ik erop vertrouwen, dat het op
een dag zal lukken hem vrij te laten.